ကုိရီးယား လူမ်ိဳးအတြက္ ၀မ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းသည့္ ဇာတ္လမ္းဆုိး( ကုိရီးယားစစ္ပြဲ) ။ အပိုင္း (၂)

အခန္း(၃)

ကုိရီးယား လူမ်ိဳးအတြက္ ၀မ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းသည့္ ဇာတ္လမ္းဆုိး( ကုိရီးယားစစ္ပြဲ)


၁၉၅၀ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၂၅ရက္ မနက္ ေ၀လီေ၀လင္း အခ်ိန္တြင္ ေျမာက္ကုိရီးယား စစ္တပ္သည္ ၃၈ဒီဂရီ နယ္ျခားမ်ဥ္း အား ျဖတ္ ေက်ာ္ကာ ေတာင္ကုိရီးယားဖက္ျခမ္းသုိ႔ မည္သည့္ အသိေပးမႈမွ် မရွိပဲ ေတာင္ကုိရီးယားဖက္ျခမ္းသုိ႔ ၀င္ေရာက္ တုိက္ခုိက္ခဲ့ ေလသည္။ ထိုေန႕ ေန႕လည္ ၁၂နာရီခန္႔တြင္ ဖုိခၽႊန္းၿမိဳ႕အား သိမ္းပုိက္ခဲ့ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔လည္ ၁နာရီခန္႔တြင္ အြီေဂ်ာ္ဘူ ၿမိဳ႕ အား သိမ္းပုိက္ခဲ့ေလသည္။ေျမာက္ကုိရီးယား စစ္တပ္သည္ ေတာင္ကုိရီးယား ဖက္ျခမ္းသုိ႔ စတင္၀င္ေရာက္ တုိက္ခုိက္ခဲ့ သည့္ ၃ရက္ေျမာက္ေန႔ျဖစ္ေသာ ဇြန္လ ၂၈ရက္ေန႔တြင္ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕အား သိမ္းပုိက္ခဲ့ေလသည္။



ေျမာက္ကုိရီးယားသည္ စစ္ပြဲျပဳလုပ္ရန္ ဆုိဗီယက္ ၊ တရုတ္တုိ႔ႏွင့္ တုိင္ပင္ခဲ့ေလသည္။ ရုရွားႏုိင္ငံ၏ မွတ္တမ္း အေထာက္အ ထား မ်ားတြင္ ဆုိဗီယက္မွ ေျမာက္ကုိရီးယားအား ေတာင္ကုိရီးယား ဖက္ျခမ္းသုိ႔ ၀င္ေရာက္တုိက္ခုိက္ရန္ လုိအပ္သည္ဟု အ ႀကံျပဳခဲ့သည့္ အခ်ိန္မွာ ၁၉၄၉ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လျဖစ္သည္ဟု ေတြ႕ရွိရေပသည္။ ဆုိဗီယက္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟုိေကာ္မတီမွ ၁၉၄၉ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလတြင္ ေျမာက္ကုိရီးယားမွ စတင္၀င္ေရာက္ တုိက္ခုိက္ရန္မူ ျဖစ္ႏုိင္ေျခမရွိေၾကာင္း အႀကံေပးခဲ့ ေလ သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆုိဗီယက္ ေခါင္းေဆာင္ စတာလင္မွ စစ္ပြဲတြင္ ပါ၀င္ရန္ သေဘာတူခဲ့သည့္ အခ်ိန္မွာ ၁၉၅၀ခုႏွစ္ ဧၿပီလ တြင္ျဖစ္သည္။ ေမလ လလယ္ပုိင္းတြင္ တရုတ္ေခါင္းေဆာင္ ေမာ္စီတုန္းမွလည္း စစ္ပြဲတြင္ ပါ၀င္ရန္ သေဘာတူခဲ့ ေပသည္။ ထို႔ေနာက္ ေျမာက္ကုိရီးယား စစ္တပ္သည္ ဆုိဗီယက္၏ ကူညီမႈျဖင့္ ၁၉၅၀ခုႏွစ္ ေမလ ေႏွာင္းပုိင္းမွစတင္ကာ စစ္ပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ေပသည္။


ေျမာက္ကုိရီးယားသည္ ခုိင္မာေတာင့္တင္းေသာ စစ္အင္အား ရွိခဲ့ျခင္းသည္ ျငင္းပယ္၍ မရခဲ့ေသာ္လည္း စစ္ပြဲအစပုိင္းတြင္ ေတာင္ကုိရီးယား၏ ရႈံးနိမ့္မႈသည္ သမၼတျဖစ္သူ အီဆူမန္ႏွင့္ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးျဖစ္သူ ရွီန္ေဆာင္မုိး တို႔၏ တာ၀န္လည္း မကင္းေပ။ ထိုသူ ၂ဦးသည္ ေျမာက္ကုိရီးယားအား တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္ျခင္းျဖင့္ ေပါင္းစည္းရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကၿပီး ေမ ၃၀ လႊတ္ ေတာ္အမတ္ ေရြးေကာက္ပြဲ ကာလအတြင္းတြင္ ေျမာက္ကုိရီးယားမွ ေတာင္ကုိရီးယားဖက္ျခမ္းအား ၀င္ေရာက္တုိက္ခုိက္ရန္ အလားအလာရွိသည္ဟု သတိေပးမႈမ်ား ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈ လုပ္ငန္းမ်ား မျပဳလုပ္ခဲ့ေပ။ ထို႔အျပင္ စစ္ပြဲျဖစ္ပြား ကာနီး ကာလတြင္ စစ္တပ္အရာရွိပုိင္းမ်ားအား ေနရာေျပာင္းေရႊ႕ျခင္း ႏွင့္ စစ္သည္အမ်ားအျပားအား ခြင္႔ရက္ရွည္ေပးျခင္း စသည့္ နားလည္ရန္ ခက္ခဲသည့္ ကိစၥမ်ားလည္း ျဖစ္ေပၚခဲ့ေလသည္။
အီဆူမန္သည္ ေျမာက္ကုိရီးယားမွ စတင္၀င္ေရာက္ တုိက္ခုိက္ခဲ့သည့္ ေန႔မွစတင္၍ တိမ္းေရွာင္ထြက္ေျပးရန္ ေျပာဆုိခဲ့ၿပီး ဇြန္ လ ၂၇ရက္ေန႔ ေန႔လည္ ၃နာရီခန္႔တြင္ မည္သူ႔ကုိမွ်အသိေပးျခင္း မရွိပဲ ေဒေဂ်ာ္န္ၿမိဳ႕သုိ႔ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ရန္သူအား ျပန္လည္ခုခံ တိုက္ခုိက္ေနၿပီး သမၼတကုိယ္တုိင္လည္း ဆိုးလ္ၿမိဳ႕အား ေစာင့္ေရွာက္ေနပါသည္ဟု လိမ္ လည္ကာ အသံထုတ္လႊင့္ ေစခဲ့ေလသည္။ အစုိးရအဖြဲ႔မွ ထိပ္သီးေခါင္းေဆာင္မ်ား အပါအ၀င္ ႒ာနဆုိင္ရာမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ၊ စစ္တပ္အရာရွိမ်ား ၊ ရဲအရာရွိမ်ားသည္လည္း ကုိယ္လြတ္ရုန္းကာ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ ျပည္သူမ်ားႏွင့္အတူ ေတာင္ပုိင္းေဒသ အား ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ခဲ့ေလသည္။
သုိ႔ေသာ္ ဇြန္လ ၂၈ရက္ မနက္ ၂နာရီခြဲခန္႔တြင္ ဟန္ျမစ္ကူးတံတား ေဖာက္ခြဲဖ်က္စီး ခံလုိက္ရသည့္အတြက္ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕မွ ျပည္ သူ အမ်ားမွာ စစ္ေျပးႏုိင္ျခင္းမရွိခဲ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ စစ္မေျပးႏုိင္သည့္ ျပည္သူမ်ားသည္ မတတ္ႏုိင္သည့္အဆုံး ေျမာက္ကုိရီး ယား စစ္တပ္အား လက္ခံပူးေပါင္း ခဲ့ၾကရေလသည္။



ေဒေဂ်ာ္န္ၿမိဳ႕သုိ႔ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ခဲ့ေသာ အီဆူမန္သည္ ဇူလုိင္လ ၁ရက္ေန႔ မနက္ပုိင္းတြင္ ဘူဆန္းၿမိဳ႕သုိ႔ ေရႊ႕ေျပာင္း တိမ္းေရွာင္ခဲ့ၿပီး ဇူလုိင္လ ၁၄ရက္ေန႕တြင္ ေတာင္အာရွဆုိင္ရာ အေမရိကန္စစ္တပ္၏ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္လည္းျဖစ္ ကုလသမဂၢ တပ္ ၏ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္လည္းျဖစ္သူ မက္အာေဒါ အား ေတာင္ကုိရီးယားစစ္တပ္အား ဦးေဆာင္ စီမံခန္႔္ခြဲရန္ တာ၀န္ေပးအပ္ပါသည္ဟု ထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့ေလသည္။ ၁၉၄၉ခုႏွစ္ ဇြန္လတြင္ အေမရိကန္ စစ္တပ္မွ ေတာင္ကုိရီးယား စစ္တပ္အား စစ္ဖက္ဆုိင္ရာ စီမံခန္႔ခြဲမႈအား အပ္ႏွင္းခဲ့သည့္ ၁ႏွစ္အၾကာတြင္ ျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသည္ စစ္ပြဲအား အလြယ္တကူ ပါ၀င္လာမည္ မ ဟုတ္ဟု ခန္႔မွန္းခဲ့ၾကအတုိင္း မဟုတ္ပဲ စစ္ပြဲအား အလြယ္တကူ အလွ်င္အျမန္ ပါ၀င္ခဲ့ေလသည္။ဇြန္လ ၂၅ရက္ေန႔တြင္ စစ္အင္ အား အကူအညီေပးရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ေလသည္။ဇြန္လ ၂၆ရက္ေန႔တြင္ ဆုိဗီယက္ေခါင္းေဆာင္ တက္ေရာက္ျခင္း မရွိခဲ့သည့္ကုလ သမဂၢ လုံၿခံဳေရးေကာင္စီ အစည္းအေ၀းမွ ေျမာက္ကုိရီးယား၏ လုပ္ရပ္သည္ နယ္ေျမက်ဳးေက်ာ္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု သတ္မွတ္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကေလသည္။ဇြန္လ ၂၇ရက္ေန႔တြင္ ေတာင္အာရွဆုိင္ရာ အေမရိကန္စစ္တပ္မွ ဆူေ၀ၚန္ၿမိဳ႕တြင္ ခံတပ္မ်ား တည္ ေဆာက္ကာ ေနာက္တစ္ေန႔မွ စတင္ၿပီး ဟန္ျမစ္ေျမာက္ဖက္ျခမ္းသုိ႔ ပစ္ခတ္တုိက္ခုိက္မႈမ်ား စတင္ျပဳလုပ္ခဲ့ေလသည္။



ထိုေန႔မွာပင္ ကုိရီးယားအေရွ႕ပင္လယ္သုိ႔ စစ္သေဘၤာမ်ား ေစလႊတ္ခဲ့ေလသည္။ အေမရိကန္စစ္တပ္သည္ ဇူလုိင္လ အစပုိင္း တြင္ ေလေၾကာင္းလမ္းႏွင့္ ဇူလုိင္လ အလယ္ပုိင္းတြင္ ေရေၾကာင္းလမ္းတို႔အား သိမ္းပုိက္ႏုိင္ခဲ့ေလသည္။
သုိ႔ေသာ္ ကုန္းလမ္းတြင္မူ ေျမာက္ကုိရီးယားတပ္မ်ားသည္ အင္အားအလုံးအရင္းျဖင့္ ေတာင္ကုိရီးယား နယ္ေျမမ်ားအား ဆက္ လက္သိမ္းပုိက္ခဲ့ေလသည္။ ဇူလုိင္လ ၂၀ရက္ေန႔တြင္ ေဒေဂ်ာ္န္ၿမိဳ႕ႏွင့္ ေဂ်ာ္န္ဂ်ဴၿမိဳ႕ တို႔အား ေျမာက္ကုိရီးယား စစ္တပ္မွ သိမ္း ပုိက္ခဲ့ေလသည္။ ဇူလုိင္လ ၂၅ရက္ေန႔တြင္ ဆူးန္ေခ်ာ္န္ၿမိဳ႕အထိ ၀င္ေရာက္ သိမ္းပုိက္ခဲ့သည္။ ၾသဂုတ္လ လလယ္ပုိင္းတြင္ မာဆန္းၿမိဳ႕ႏွင့္ ဖုိဟန္းင္ၿမိဳ႕ အနီးအထိ တုိက္စစ္ဆင္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္း ထိုအခ်ိန္တြင္ ေျမာက္ကုိရီးယားစစ္တပ္သည္ အင္အားဆုတ္ယုတ္စ ျပဳေနသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည့္အတြက္ ေအာင္ျမင္မႈမရွိခဲ့ေခ်။
စစ္ဦးစစ္ခ်ဳပ္ျဖစ္သူ မက္အာေဒါသည္ တရုတ္ႏုိင္ငံမွ ခန္႔မွန္းထားသည့္အတုိင္း စက္တင္ဘာလ ၁၅ရက္ေန႔တြင္ အင္ခၽႊန္းဆိပ္ ကမ္းအား သိမ္းပုိက္ခဲ့ေလသည္။ ေျမာက္ကုိရီးယား စစ္တပ္သည္ အင္အား မမွ်တသည့္အတြက္ ျပန္လည္ခုခံႏုိင္ျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ စက္တင္ဘာလ ၂၈ရက္ေန႔တြင္ ဆုိးလ္ၿမိဳ႕အား ျပန္လည္သိမ္းပုိက္ႏိုင္ခဲ့ေသာ ကုလသမဂၢတပ္မ်ားႏွင့္ ေတာင္ကုိရီးယား တပ္ မ်ားသည္ ၃၈ဒီဂရီ နယ္ျခားမ်ဥ္းအားေက်ာ္ကာ ေျမာက္ကုိရီးယား ပုိင္နက္အထိ ၀င္ေရာက္သိမ္းပုိက္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ေလသည္။



ကုလသမဂၢတပ္မ်ား ၃၈ဒီဂရီ နယ္ျခားမ်ဥ္းအား ျဖတ္ေက်ာ္၍ ေျမာက္ကုိရီးယား နယ္ေျမအထိ ၀င္္ေရာက္လာပါက တရုတ္ႏုိင္ ငံ ၏ လုံၿခံဳေရးအတြက္ အႏၲရာယ္ရွိသည္ဟု ယူဆကာ ၃၈ဒီဂရီ နယ္ျခားမ်ဥ္းအား ျဖတ္ေက်ာ္လာပါက လက္ပုိက္ၾကည့္ေနမည္ မဟုတ္ေၾကာင္း တရုတ္ႏုိင္ငံမွ သတိေပးခဲ့ေလသည္။သုိ႔ေသာ္ ကုလသမဂၢတပ္မ်ားႏွင့္ ေတာင္ကုိရီးယားတပ္မ်ားသည္ ေအာက္ တုိဘာလ လဆန္းပုိင္းတြင္ ၃၈ဒီဂရီ နယ္ျခားမ်ဥ္းအားေက်ာ္ကာ ေျမာက္ကုိရီးယား ပုိင္နက္အထိ ၀င္ေရာက္သိမ္း ပုိက္ခဲ့ၾက သည္။ ေျမာက္ကုိရီးယားတပ္မ်ားသည္ အင္အားဆုတ္ယုတ္ နည္းပါးေနသည့္အတြက္ ကုလသမဂၢတပ္မ်ားႏွင့္ ေတာင္ကုိရီး ယားတပ္မ်ားသည္ လြယ္လင့္တကူ လွ်င္ျမန္စြာ ထိုးစစ္ဆင္ခဲ့ၾကေလသည္။ ေအာက္တုိဘာလ ၂၀ရက္ေန႔တြင္ ေျဗာင္ယမ္းၿမိဳ႕ အား သိမ္းပုိက္ခဲ့ၾကေလသည္။ ထုိ႔အျပင္ ေျမာက္ကုိရီးယားနယ္ေျမႏွင့္ တရုတ္ႏုိင္ငံ၏ နယ္စပ္ျဖစ္ေသာ အာ့ဘ္လုိ႔ျမစ္ အနီးထိ သိမ္းပုိက္ခဲ့ေလသည္။
ကုလသမဂၢတပ္၏ စစ္ဦးစစ္ခ်ဳပ္ျဖစ္သူ မက္အာေဒါသည္ တရုတ္ႏုိင္ငံ၏ သတိေပးမႈအား လုံး၀ ဂရုစုိက္မႈ မျပဳခဲ့ေပ။



ေအာက္တုိဘာလ ေႏွာင္းပုိင္းတြင္ အာ့ဘ္လုိ႔ျမစ္ အနီးအထိ ေရာက္ရွိလာေသာ ကုလသမဂၢတပ္ဖြဲ႔၀င္ အေမရိကန္တပ္မ်ားအား တရုတ္စစ္တပ္မွ ထုိးစစ္ဆင္ တုိက္ခုိက္ခဲ့ရာ အေမရိကန္တပ္မ်ား ရႈံးနိမ့္၍ ျပန္လည္ဆုတ္ခြာ ခဲ့ရေလသည္။ မက္အာေဒါသည္ စစ္ပြဲအသစ္မ်ား ဖန္တီးေနသည္ဟု ေျပာရေလာက္ေအာင္ပင္ စစ္ပြဲသည္ ေျပာင္းလဲသြားေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကုိရီးယား စစ္ပြဲ သည္ အရင္းရွင္၀ါဒအား လက္ကုိင္ထားသည့္ ႏုိင္ငံႏွင့္ ဆုိရွယ္လစ္၀ါဒအား လက္ကုိင္ထားသည့္ ႏုိင္ငံတုိ႔၏ စစ္ပြဲအသြင္သုိ႔ ကူးေျပာင္းသြားခဲ့ေလသည္။
တရုတ္ႏုိင္ငံမွ စစ္အတြင္း ၀င္ေရာက္လာသည့္အခါ အေမရိကန္စစ္တပ္သည္ ႀကီးမားသည့္ စစ္ရႈံးမႈမ်ားျဖင့္ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရ ေလ သည္။ ၁၉၅၁ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၄ရက္ေန႔တြင္ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕မွ ျပန္လည္ ဆုတ္ခြာေပးလုိက္ရၿပီး တရုတ္စစ္တပ္မ်ား ၀င္ေရာက္ လာခဲ့ေပသည္။ ထုိကာလအတြင္းတြင္ စစ္ဦးစီခ်ဳပ္ မက္အာေဒါ၏ ျပင္းထန္စြာ ေတာင္းဆုိမႈျဖင့္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံမွ အဏုျမဴဗုံး အပါအ၀င္ ဓါတုေဗဒလက္နက္မ်ား အသုံးျပဳရန္အတြက္ ႀကံဆခဲ့ၾကေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ တတိယ ကမၻာစစ္ျဖစ္ေပၚလာရန္ အေျခအေနမ်ား ေပၚေပါက္လာႏုိင္သည့္အတြက္ အဂၤလန္အပါအ၀င္ တျခားႏုိင္ငံ အမ်ားအျပားမွ ဆန္႔က်င္ဖိအားေပးခဲ့ သည့္ အတြက္ အေမရိကန္သည္ ထုိအႀကံအား ဖ်က္သိမ္းခဲ့ရေလသည္။ ထုိစစ္ပြဲအား ဦးေဆာင္ခဲ့သည့္ မက္အာေဒါအား တာ၀န္မွ အနားယူေစၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး လီဂ်ီေ၀းအား ထုိေနရာတြင္ အစားထုိးခဲ့ေလသည္။


ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး လီဂ်ီေ၀း ဦးေဆာင္သည့္ ကုလသမဂၢတပ္မ်ား၏ ျပန္လည္ထုိးစစ္ဆင္မႈ့ျဖင့္ ေတာင္ကုိရီးယား နယ္ေျမအတြင္းထိ သိမ္းပုိက္ခဲ့ေသာ တရုတ္တပ္မ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္းျခင္း ျပန္လည္ဆုတ္ခြာခဲ့ရေလသည္။ ေျဗာင္းေထ့ၿမိဳ႕ႏွင့္ ဂ်ယ္ေခ်ာ္န္ ၿမိဳ႕ မ်ားမွ စတင္ကာ ျပန္လည္ဆုတ္ခြာခဲ့ရေလသည္။ ကုလသမဂၢတပ္မ်ားသည္ ပုိမုိျပင္းထန္သည့္ ထုိးစစ္မ်ားျဖင့္ ဆုိးလ္ၿမိဳ႕အား ျပန္လည္သိမ္းပုိက္ခဲ့ေလသည္။ ၁၉၅၁ခုႏွစ္ မတ္လ လကုန္ပုိင္းတြင္ မူန္ဆန္းၿမိဳ႕အထိ ျပန္လည္သိမ္းပုိက္ခဲ့ေလသည္။ ထိုေနာက္ပုိင္း ယခုလက္ရွိအခ်ိန္ထိ သတ္မွတ္ထားေသာ စစ္မဲ့ဇုံပတ္၀န္းက်င္တြင္ တုိက္ပြဲငယ္ေလးမ်ား ဆက္လက္ျဖစ္ ပြားခဲ့ ေလသည္။အေမရိကန္ႏုိင္ငံမွ စစ္ပြဲရပ္နားျခင္းသည္ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္ၿပီး အေကာင္းဆုံး ျဖစ္သည္ဟု သုံးသပ္ခဲ့ေလသည္။



ဇြန္လ ၂၃ရက္ေန႔တြင္ ဆုိဗီယက္ေခါင္းေဆာင္ Yakov Aleksandrovich Malik မွ ကုလသမဂၢတြင္ စစ္ေျပၿငိမ္းေရးုျပဳလုပ္ရန္ ေတာင္းဆုိခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဇူလုိင္လမွ စတင္ကာ စစ္ေျပၿငိမ္းေရး အတြက္ ေဆြးေႏြးမႈမ်ား စတင္ခဲ့ျပဳလုပ္ခဲ့ေလသည္။
ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေဆြးေႏြးခဲ့သည့္ စစ္ေျပၿငိမ္းေရး ေဆြးေႏြးမႈတြင္ စစ္မဲ့ဇုံသတ္မွတ္ျခင္း ေဆြးေႏြးမႈတြင္ပင္ အခ်ိန္ကာလ ၄လ ၾကာျမွင့္ခဲ့ေလသည္။ ထိုအခ်က္ ၫွိႏႈိင္းအဆင္ေျပသြားသည့္ ေနာက္ပုိင္း စစ္သုံ႔ပန္း ျပႆနာ ၫွိႏႈိင္းမႈသည္လည္း ၁ႏွစ္ခြဲခန္႔ ၾကာျမွင့္ခဲ့ေလသည္။ တရုတ္ႏွင့္ ေျမာက္ကုိရီးယားဖက္အျခမ္းမွ ဂ်ာနီဗာ အစည္းအေ၀း ဆုံျဖတ္ခ်က္အရ စစ္သုံ႔ပန္းမ်ားအား အျပန္အလွန္ လဲလွယ္ရန္ ေတာင္းဆုိခဲ့ေပသည္။သုိ႔ေသာ္ အေမရိကန္ဖက္မွ လူသားခ်င္းစာနာမႈျဖင့္ စစ္သုံ႔ပန္းမ်ား၏ သေဘာ ဆႏၵအတုိင္း ေျဖရွင္းၾကရန္ ေတာင္းဆုိခဲ့ေပသည္။ ထုိသုိ႔ ၫွိႏႈိင္း ေနသည့္ ကာလအတြင္း အီဆူမန္မွ ကြန္ျမဴနစ္အား ဆန္႔က်င္ သည့္ စစ္သုံ႔ပန္းမ်ားအား လႊတ္ေပးခဲ့သည့္အတြက္ စစ္ေျပၿငိမ္းေရး ေဆြးေႏြးၫွိႏႈိင္းမႈတြင္ အခက္အခဲမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေနာက္ဆုံးတြင္ ၂ဖက္စလုံး၏ သေဘာတူညီမႈျဖင့္ ၁၉၅၃ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၂၇ရက္ေန႔တြင္ စစ္ေျပၿငိမ္းေရးစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ ဆုိႏုိင္ခဲ့ၾကေလသည္။
စစ္ေျပၿငိမ္းေရးစာခ်ဳပ္တြင္ အေမရိကန္စစ္တပ္ေခါင္းေဆာင္ ၊ တရုတ္စစ္တပ္ေခါင္းေဆာင္ ႏွင့္ ေျမာက္ကုိရီးယား ေခါင္းေဆာင္ တုိ႔မွ လက္မွတ္ေရးထုိးခဲ့ၾကေသာ္လည္း ေတာင္ကုိရီးယား ေခါင္းေဆာင္မွာမူ လက္မွတ္ေရးထုိးျခင္း မျပဳခဲ့ေပ။စစ္ေျပၿငိမ္း ေရး စာခ်ဳပ္သည္ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးအတြက္သာ သေဘာတူညီမႈ ရယူခဲ့ၾကသည့္အတြက္ အမွန္တကယ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရရွိရန္ တျခားနည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ႀကိဳးစားရန္ လုိအပ္ခဲ့ေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စစ္ေျပၿငိမ္းေရးစာခ်ဳပ္တြင္ စစ္ပြဲ၌ပါ၀င္ခဲ့သည့္ ႏုိင္ငံျခား စစ္တပ္မ်ား ျပန္လည္ရုပ္သိမ္းေရးႏွင့္ ကုိရီးယားျပႆနာအား ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေျဖရွင္းႏုိင္ရန္အတြက္ စစ္ေျပၿငိမ္းေရး စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ ဆုိၿပီး ၃လအတြင္း၌ ႏုိင္ငံေရးေဆြးေႏြးမႈ ျပဳလုပ္ရန္ ဆုိသည့္အခ်က္အား ထည့္သြင္းခဲ့ၾကေလသည္။ ႏုိင္ငံေရးေဆြးေႏြးမႈအား ကာလၾကာျမွင့္စြာ အခ်ိန္ဆြဲခဲ့ၿပီးေနာက္ ၁၉၅၄ခုႏွစ္တြင္ ဂ်ာနီဗာၿမိဳ႕၌ စစ္ပြဲတြင္ ကုလသမဂၢတပ္အျဖစ္ ပါ၀င္ခဲ့သည့္ ႏုိင္ငံ၁၅ ႏုိင္ငံႏွင့္ ေတာင္ကုိရီးယား ၊ ေျမာက္ကုိရီးယား ၊ တရုတ္ ႏွင့္ ဆုိဗီယက္စသည့္ ႏုိင္ငံေပါင္း ၁၉ႏုိင္ငံမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ား တက္ ေရာက္ကာ ႏုိင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲ က်င္းပခဲ့ေလသည္။ ထုိေဆြးေႏြးပြဲအား စစ္ပြဲတြင္ပါ၀င္ခဲ့သည့္ ေတာင္အာဖရိကႏုိင္ငံမွမႈ တက္ ေရာက္ျခင္းမရွိခဲ့ေပ။သုိ႔ေသာ္ ထုိေဆြးေႏြးပြဲသည္ သေဘာတူ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစုံတရာ ခ်မွတ္ႏုိင္ျခင္း မရွိပဲ ၁၉၅၄ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၅ရက္ေန႔တြင္ ရုပ္သိမ္းခဲ့ရေလသည္။



စစ္ပြဲသည္ လူအမ်ားအျပားအား အစုလုိက္ အၿပံဳလုိက္ သတ္ျဖတ္မႈမ်ား ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ေပသည္။ စစ္ပြဲအစပုိင္းတြင္ အက်ဥ္း ေထာင္ မ်ားမွ အက်ဥ္းသားမ်ားႏွင့္ လူထုလမ္းၫႊန္မႈအဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွ အဖြဲ႔၀င္မ်ား အစုလုိက္အၿပံဳလုိက္ အသတ္ခံရမႈသည္ အေရ အတြက္ မ်ားျပားေပသည္။ ရဲႏွင့္ စစ္တပ္၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ အမ်ားဆုံး သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရသည့္ လူထုလမ္းၫႊန္မႈအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၀င္မ်ား သတ္ျဖတ္ခံရမႈသည္ ၁၉၅၀ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ အစပုိင္းတြင္ ေျဗာင္းေထ့ၿမိဳ႕ အနီး၀န္က်င္မွ စတင္ကာ ေျမာက္ကုိရီးယား စစ္ တပ္မ်ား ၀င္ေရာက္ႏုိင္ျခင္းမရွိခဲ့သည့္ ေျဂာင္ဆန္းျပည္နယ္ ေတာင္ပုိင္းႏွင့္ ေဂ်ဂ်ဴျပည္နယ္အထိ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားခဲ့ေလသည္။ လူအမ်ားအျပား အစုလုိက္ သတ္ျဖတ္ခံရမႈတြင္ အနည္းဆုံး လူဦးေရ ၅ေသာင္းမွ အမ်ားဆုံး ၁သိန္းအၾကားတြင္ ရွိသည္ဟု သမုိင္းသုေတသီမ်ားမွ ခန္႔မွန္းၾကေလသည္။ ထုိသတ္ျဖတ္မႈ အမ်ားဆုံးသည္ အစုိးရ ထိပ္သီးအရာရွိမ်ား၏ ခုိင္းေစမႈျဖစ္ၿပီး လက္၀ဲ၀ါဒီသမားမ်ား၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ အစုလုိက္အၿပံဴလုိက္ သတ္ျဖတ္ခံရမႈမ်ားလည္း ရွိခဲ့ေပသည္။


တရုတ္စစ္တပ္မွ ေတာင္ကုိရီးယားနယ္ေျမ ၀င္ေရာက္တုိက္ခုိက္ခဲ့သည့္ အခ်ိန္ကလည္း ေသေၾကပ်က္စီးမႈ အမ်ားအျပား ရွိခဲ့ ေလသည္။ တရုတ္စစ္တပ္မ်ား ဒရစပ္ ၀င္ေရာက္လာသည့္အခါတြင္ အီဆူမန္အစုိးရမွ လူငယ္ပုိင္းႏွင့္ လူလတ္ပုိင္း အမ်ိဳးသား မ်ားအား ျပည္သူ႕စစ္ အသြင္ျဖင့္ စုစည္းကာ ေတာင္ပုိင္းေဒသမ်ားသုိ႔ ေရႊ႕ေျပာင္းေစခဲ့ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ စားနပ္ရိကၡာမ်ား အပါအ၀င္ လုိအပ္သည့္ ေထာက္ပ့ံမႈ မေပးႏုိင္သည့္ၾကားမွ အတင္းအၾကပ္ ေရႊ႕ေျပာင္းခုိင္းေစသည့္အတြက္ ျပည္သူ႕စစ္အမ်ား အျပားသည္ ရာသီဥတုဒဏ္ ခံႏုိင္မႈ မရွိျခင္းႏွင့္ စားနပ္ရိကၡာလုံေလာက္မႈ မရွိျခင္းေၾကာင့္ အမ်ားအျပား အသက္ဆုံးရႈံး ခဲ့ၾက ေလသည္။
၁၉၅၁ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလတြင္မႈ ေပ်ာက္ၾကားတုိက္ခိုက္ေနေသာ ေပ်ာက္ၾကားစစ္သားမ်ားအား နိမ္ႏွင္းရန္ တာ၀န္ယူထား ေသာ အမွတ္(၁၁)တပ္ရင္း၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ ေဂ်ာ္န္လာ့ျပည္နယ္ေတာင္ပုိင္းရွိ ဟမ္ေျဗာင္းၿမိဳ႕ ၊ေဂ်ာ္န္လာ့ျပည္နယ္ ေျမာက္ပုိင္း ရွိ ဂုိခ်န္းင္ၿမိဳ႕ ၊ေျဂာင္ဆန္းျပည္နယ္ေတာင္ပုိင္းရွိ ေဂၚခ်န္းင္ၿမိဳ႕ႏွင့္ ဆန္းေခ်ာ္င္ အနီး၀န္းက်င္ရွိ ျပည္သူအမ်ားအျပား အစုလုိက္ အၿပံဳလိုက္ အသတ္ခံခဲ့ရေလသည္။ အျပစ္မဲ့ျပည္သူမ်ားအား ကြန္ျမဴနစ္ေထာက္ခံသူမ်ားအျဖစ္ ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္ရာတြင္ အသက္၁၀ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးသည့္ ကေလးငယ္ ၃၁၃ေယာက္ အပါအ၀င္ လူဦးေရစုစုေပါင္း ၇၁၉ဦး မတရားအသတ္ခံခဲ့ ရသည့္ ေဂၚခ်န္းင္လူသတ္ပဲြ ကိစၥသည္ ေနာက္ပုိင္းတြင္ လႊတ္ေတာ္မွ စုံစမ္းစစ္ေဆးခဲ့ရသည္အထိ ျဖစ္ေပၚခဲ့ၿပီး ႏုိင္ငံေရးျပႆ နာအျဖစ္သုိ႔ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေပသည္။ ထုိသုိ႔ လူအမ်ားအျပား အသတ္ခံရမႈမွ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ေသာ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာ မ်ား သည္ စစ္ပြဲၿပီးဆုံးသည့္ အခ်ိန္အထိ ျဖစ္ေပၚခဲ့ေလသည္။ အစိုးရစစ္တပ္၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ မတရား သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရသူမ်ား ၏ မိသားစု၀င္မ်ားသည္လည္း အၿမဲတမ္း ေစာင့္ၾကည့္စစ္ေဆးခံခဲ့ၾကရသည့္အျပင္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ပါ ဒုကၡမ်ားခဲ့ၾက ေလသည္။



အလုပ္အကုိင္အတြက္ အစုိးရႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္သာမကပဲ သာမန္ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ပင္ ၀င္ေရာက္ လုပ္ကုိင္ရန္ အခက္အခဲမ်ားရွိခဲ့ၾကေပသည္။ ထုိသူမ်ားသည္ ၁၉၈၀ျပည့္ႏွစ္မ်ားအထိ ထုိအခက္အခဲမ်ားႏွင့္ ရင္ဆုိင္ခဲ့ၾကရ ေလသည္။
စစ္ပြဲသည္ လူအမ်ား အစုလုိက္အၿပံဳလုိက္ သတ္ျဖတ္ခံရမႈမ်ား အျပင္ ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္၏ လူမ်ိဳးေရးစိတ္ဓါတ္ ကုိပါ အႀကီး အက်ယ္ ေျပာင္းလဲသြားေစခဲ့ေပသည္။ထုိ႔အျပင္ စစ္ပြဲအား ေရွာင္တိမ္းခဲ့ရေသာ လူထု၏ ဒုကၡသည္လည္း ႀကီးမားလွေပသည္။ တရုတ္စစ္တပ္မွ တုိက္ခုိက္၀င္ေရာက္လာသည့္ အခ်ိန္က ကုလသမဂၢတပ္မ်ားသည္ ေျမာက္ကုိရီးယားမွ ျပည္သူမ်ားအား ေတာင္ပုိင္းသုိ႔ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ေစခဲ့ၿပီး အီဆူမန္ အစုိးရမွလည္း အလယ္ပုိင္း ေဒသရွိ ျပည္သူအမ်ားအျပားအား ထြက္ ေျပး တိမ္းေရွာင္ ေစခဲ့ေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စစ္ေျပး ဒုကၡသည္မ်ားအၾကား မိသားစုကြဲကြာမႈမ်ား အမ်ားအျပား ျဖစ္ေပၚခဲ့ ေပ သည္။ ထုိအနက္မွ ေတာင္ကုိရီးယား ဖက္ျခမ္းတြင္ မိဘမဲ့ ကေလးငယ္ အမ်ားအျပား က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။



ကုိရီးယားစစ္ပြဲသည္ စစ္တုိက္ျခင္းျဖင့္ ျပန္လည္ေပါင္းစည္းေရး လုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္ လုံး၀မျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း မီးေမာင္း ထုိးျပ လုိက္ျခင္းျဖစ္ေပသည္။


ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္

ကုိလူခ်စ္(ကုိရီးယား)

ဟစ္တိုင္မွ တစ္ဆင့္ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။